தெருக்களை இழந்த குழந்தைகளின் துயர்

The Sorrow of Children Having Lost Their Streets


Children are no longer seen on our streets
Armored trucks are speeding up
Crushing the dreams of our children

After armed men, their faces
Masked with black cloth
Began to wander about,
Our children lost their streets

Our mothers seeking
To feed their children
Cajoled them they'd be taken
Away by armed men
Should they refuse to eat: After that,
Our streets lost their children

Arms have begun to devour
The magic of our children's universe
The gram seller walks idly about
The streets, wailing. Ice cream vans
Do not tarry at our streets
Street dogs stray freely without fear
There is no one to run after
The landmasters and get into them.

Streets having lost children
Cease to be streets
The smoke of armored vehicles
Glom on to trees like gloom

Kites flail from lampposts
Torn in the wind
Leaves fall off like the twittering
Of sparrows on tree branches
The misery of streets
Having lost children
Oozes in the songs of the old man
Selling balloons and masks

Hot wind absorbs the sighs
Exhaled by the boy confined
Inside his hut under the shade of a tree,
Looking at the chariot he has made
Out of unripe coconuts
His rusty bicycle wheel and its guide stick

Emptiness with wings sheared
Is seated on the swings

The tracks of armed men
Abound in the streets
Where the footprints
Of children are lost

Amidst the noise of speeding armored trucks
Is heard the sobbing sound of a mother
Her child sacrificed to another armored truck…

-Siththaanthan


Sithanthan is a noted poet in the Lankan Tamil literary sphere.

(Translated from Tamil by Thava Sajitharan -
blog: http://sajitharan.blogspot.com/
email: sajitharan@gmail.com )


மூலம்:

(http://tarunam.blogspot.com/)


தெருக்களை இழந்த குழந்தைகளின் துயர்
- சித்தாந்தன்
............................................

எங்கள் தெருக்களில் குழந்தைகளைக்
காணவில்லை
குழந்தைகளின் கனவுகளை மிதித்துக்கொண்டு
இராணுவ வாகனங்கள் விரைந்து செல்கின்றன

முகங்களை கறுப்புத்துணியால் கட்டிய இராணுவர்கள்
நடமாடத் தொடங்கிய பிறகு
குழந்தைகள் தெருக்களை இழந்தன
தாய்மார் இராணுவத்தைப் பயங்காட்டி
உணவூட்டத் தொடங்கிய பிறகு
தெருக்கள் குழந்தைகளை இழந்தன

குழந்தைளின் உலகங்களின் அற்புதங்களை
ஆயுதங்கள் தின்னத்தொடங்கிவிட்டன
சுண்டல்க்காரன் வெறுமனே கூவித்திரிகிறான்
ஜஸ்பழவான்கள் தரிக்காது செல்கின்றன
தெருநாய்கள் அச்சமற்றுத்திரிகின்றன
லான்மாஸ்ரர்களைத் துரத்திச் சென்று ஏற எவருமில்லை

குழந்தைகளை இழந்த தெருக்கள்
தெருக்களாயிருப்பதில்லை

இராணுவ வாகனங்களின் புகை
மரங்களில் இருளாய் படிந்திருக்கிறது

மின் கம்பங்களில் தொங்குகின்ற பட்டங்கள்
காற்றில் கிழிபடுகின்றன
மரக்கிளைகளில் கீச்சிடும் குருவிகளின் குரலாய்
உதிர்கின்றன இலைகள்
பலூனும் முகமூடியும் விற்கும் முதியவனின்
பாடல்களில் வழிகிறது
குழந்தைகளை இழந்த தெருக்களின் துயர்

மரநிழல் குடிசையில் முடங்கிக்கிடக்கும்
சிறுவன்
தனது குரும்பட்டித்தேரையும்
கறள் ஏறிய சைக்கிள் வளையத்தையும்
அதன் ஓட்டு தடியையும்
எடுத்துப்பார்த்து விடும் பெருமூச்சை
உஸ்ணம் நிரம்பிய காற்று குடிக்கின்றது

ஊஞ்சல்களில் குந்தியிருக்கிறது
சிறகுகள் கத்தரிக்கப்பட்ட வெறுமை

குழந்தைகளின் சுவடுகள் தொலைந்த தெருக்களில்
இராணுவத்தடங்கள் பெருகிக்கிடக்கின்றன

விரைந்து செல்லும் இராணுவ வாகனங்களின்
இரைச்சல்களுக்கிடையில் கேட்கிறது
தன் குழந்தையை
இராணுவ வண்டிக்கு காவுகொடுத்த
தாயின் ஒப்பாரி.